எண்ண ஓட்டங்கள் - அத்தியாயம் நான்கு

இந்த அத்தியாயத்தை ஆரம்பிபதற்கு முன்பு ஒன்றைத் தெளிவுபடுத்த விரும்புகிறேன். இதை படித்த சிலர் 'ஆட்டோ-பயோகிராபியா ?' என்று கேட்டார்கள்.. அவர்களுக்கு நன்றி. ஆனால் இந்த எண்ண ஓட்டங்கள் தொடர் ஒரு ஆட்டோ-பயோகிராபி அல்ல. அதெல்லாம் பெரிய விஷயம். ஆட்டோ-பயோகிராபி இஸ் எ பிரிவிலெஜ்ட் வேர்ட். அந்த அளவிற்கு நான் இன்னும்  வளர்ந்து விடவில்லை மேலும் என் வாழ்வில் நடந்த பல விஷயங்களை பகிரும் தைரியமோ தகுதியோ எனக்கு இருப்பதாக தெரியவில்லை. என்னுடைய முதல் மாரத்தான் ஓட்ட அனுபவத்தை பற்றி எழுதும் முயற்சியில் என் வாழ்கை ஓட்டத்தில் உள்ள சுவாரசியம் என்று நான் கருதும் அனுபவங்களைக் கலந்து ஒரு ஜிகிர்தண்டாவாக கொடுக்க நினைக்கிறேன். அவ்வளவே. இனி அத்தியாயம் நான்கு.

ஸ்ரீதர் (பெயர் மாற்றப்படவில்லை). நம் வாழ்கைப் பாதையில் சற்று பின்னோக்கிப் பார்த்தால், ஒவ்வொரு கால கட்டத்திலும் யாராவது ஒருவர் நம் வாழ்கையின் திருப்பு முனையாக அமைந்திருப்பார்கள் . என் வாழ்க்கையில் பலர் அந்த வகையில் திருப்பு முனையாக இருந்திருக்கிறார்கள். அப்படிப் பட்டவர்களில் மிக முக்கியமானவர் ஸ்ரீதர். இதை அவரிடம் நேரடியாக சொன்னதில்லை, மேலும் இப்போது அவருக்கும் எனக்கும் இப்போது நேரடி தொடர்பும் இல்லை. ஆனால் அவ்வபோது மனதின் ஒரு ஓரத்தில் வந்து தலைகாட்டி செல்லும் ஒரு சிலரில் ஸ்ரீதரும் இருக்கிறார். அப்போது நான் பத்தாம் வகுப்பில் படித்து கொண்டிருந்தேன். படிப்பில் பெரிய பிடிப்பு இல்லாமல் ஏனோ தானோ என்று படிதுக் கொண்டிருந்த நேரம். ஸ்ரீதர் இன்ஜினியரிங் முடித்து விட்டு வேலை தேடிக் கொண்டிருந்த ஒரு இளைஞன். அந்த நேரத்தில் ஸ்ரீதர் தன் நண்பர்கள் அறிவழகன், மணிசேகர், கிச்சா என சில நண்பர்களுடன் சேர்த்து மாலை நேரத்தில் டியூஷன் எடுக்க ஆரம்பித்து இருந்தார். பெரிய இடம் எதுவும் இல்லாததால், சென்னை சைதாபேட்டையில் இருந்த (இப்போதும் இருக்கும் என்று நினைக்கிறன்) 'உதயம் மெடிகல்ஸ்' மேலே இருந்த ஒரு மொட்டை மாடியில் டியூஷன் ஆரம்பித்து இருந்தார்கள். அப்போது சும்மா மாலை நேரங்களில் சுற்றிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில், ஒருநாள் என்னையும் சேர்த்து சில நண்பர்களைப் பார்த்து 'டேய் ஐஞ்சு மணிக்கு டியூஷன், வந்துருங்க' என்று கட்டளையிட்டு விட்டு சென்றார். முதல் நாள் பயந்து கொண்டே வேண்டா வெறுப்பாக சென்றேன். பள்ளிக்கூடத்தில் சுமார் நாற்பதுக்கும் மேல் மாணவர்கள் உள்ள வகுப்பில் சந்தடியில்லாமல் சென்று திரும்பும் எனக்கு, ஒன்-டு-ஒன் டியூஷன் எல்லாம் பெரும் பயத்தைக் கிளப்பிய காலகட்டம் அது. நமக்கு தெரியாதது எல்லாம் என்னவென்று மற்றவர்களுக்கு தெரிய வந்தால் ரொம்ப கேவலமாக இருக்குமே என்று கவலை தான் அதற்க்கு காரணம். பயந்து கொண்டே சென்ற என்னை அழைத்து சென்று தரையில் உட்கார்ந்து கணக்கு புத்தகத்தைப் திறந்து சொல்லிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தார் ஸ்ரீதர். ஹீரோ பேனாவில் பர்புள் கலர் இங்கில் முத்து முத்தான கையெழுத்தில் எழுதிய முதல் மனிதனை அன்று தான் பார்த்தேன். வெரி யுனிக் கலர். தனக்கு ஒரு விஷயம் தெரிந்தாலும் அதை மற்றவருக்கு புரியும் வகையில் கற்றுக் கொடுப்பது ஒரு கலை. ஒரு மெக்கானிகல் இன்ஜினியரிங் படித்த இளைஞனுக்கு கணக்கு பாடம் கற்றுக் கொடுப்பதில் இவ்வளவு திறமையா என்று பின்னர் நான் வியக்காத நாள் இல்லை. ஸ்ரீதர் கற்றுக்கொடுக்கும் போது எனக்கு அதுவரை புரியாத கணக்கு பாடம் புரிந்தது. கணக்கு அடிப்படையிலே புரிதலில் அதல பாதாளத்தில் இருந்த என்னை பத்தாவது பாடத்திட்டத்திலே கூட இல்லாத பாலிடெக்னிக் பாடத்திட்ட கணக்குகளை போட வைத்தார். ஸ்ரீதர் சொல்லிக் கொடுத்த விதத்தில் அல்ஜீப்ரா அல்வா சாப்பிடுவது போல இருந்தது. ட்ரிக்ணாமெட்ரி பொழுது போக்காக மாறியது. ஸ்ரீதரின் உதவியால் பத்தாம் வகுப்பில் கணக்கு பாடத்தில் நூற்றுக்கு தொண்ணூற்றி எட்டு மதிப்பெண் எடுத்தேன். அந்த இரண்டு மதிப்பெண் கூட ஒரு சில்லி மிஸ்டேக்கினால் கோட்டை விட்டேன். பரீட்சை எழுதிவிட்டு வெளியே வந்ததுமே ரெண்டு மார்க் போச்சுன்னு உணர்ந்து என்னையே நான் மனதில் திட்டிக்கொண்டு இருந்தேன். அதன் பின்னர் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு வரை ஸ்ரீதரிடம் தான் படித்தேன். ஸ்ரீதருக்கு நல்ல வேலை கிடைத்து பிஸியாக இருந்த நேரத்திலும் மாலை நேரத்தில் என்னையும் சேர்த்து பாலாஜி, சத்யா என பல நண்பர்களுக்கு கணக்கு பாடம் சொல்லிக் கொடுத்தார். அவர் கற்றுகொடுத்த அடிப்படை தான் பின்னர் அனைத்து தொழில்முறை சார்ந்த விஷயங்களில் எனக்கு உதவியது. இப்படி என் வாழ்வில் மிக முக்கிய திருப்பு முனையாக இருந்த ஸ்ரீதருக்கு இந்தப் பதிவின் மூலமாக என் மனமார்ந்த நன்றியை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

கணக்கில் நல்ல மார்க் எடுத்தாலும் மற்ற சப்ஜெக்டில் எல்லாம் சுமார் மார்க் தான். இப்ப எல்லாம் பத்தாவது பாஸ் பண்ணின யாரை கேட்டாலும் ஐந்நூறுக்கு நானூற்றி ஐம்பது மதிப்பெண்ணுக்கு மேல் சொல்கிறார்கள். இப்படிதான் ஒருவர் பையன் மார்க் கம்மிதான், நானூத்தி ஐம்பத்தி ஐஞ்சு தான் எடுத்திருக்கான் என்றார். நானும் 'சென்னை 28' படத்தில் சின்ன பசங்களுடன் கிரிக்கெட்விளையாடும் சீனில், சிவா 'நானூறு ரூபா தான் இருக்கா', என்று லேசாக இழுத்தபடி கூறுவது போல, என்ன நானூத்தி ஐம்பத்தி அஞ்சு தானா, பரவால்லே பிளஸ் டூ லே இன்னும் நல்லா படிக்க சொல்லுங்க என்று நம்ம பத்தாவது டோட்டல் எல்லாம் இனிமேல் வெளியே சொல்லவே முடியாது போல மனதளவில் சொல்லிகொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தேன். பத்தாவது முடித்ததும் கூட இருந்த எல்லாப் பயல்களும் எம்ப்லோய்மென்ட் எக்ஸ்சேஞ்ஜில் பதிய ஓடி நின்றபோது, நான் ஏனோ அதில் பெரிதாக அக்கறை காட்டவில்லை. அடிச்சி பிடிச்சி பிளஸ் ஒன்னில் கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் பிரிவு எடுத்தேன். ஏன் கம்புயுட்டரை தேர்ந்தெடுத்தேன் என்று தெரியவில்லை. டேய் பையாலஜி எடு அப்பத்தான் மெடிக்கல் எண்டரன்ஸ் எழுதலாம் என்று சொன்ன சிலரின் நம்பிக்கையை நினைத்து பெருமையாக இருந்தது. நம்மளையும் ஒரு டாக்டரா எல்லாம் எப்படி இவங்களால கற்பனை பண்ண முடியுது என்று நினைத்துக் கொண்டேன். கணக்கு நன்றாக புரிந்ததாலோ என்னவோ கம்ப்யூட்டர் கண்ணா பின்னா என புரிந்தது. அதற்கு கம்ப்யுடர் சையன்ஸ் மாஸ்டர் ஜான் முக்கிய காரணம். அவருக்கு அப்போது  ஒரு இருபத்தி ஐந்து வயது இருக்கலாம். பார்பதற்கு லேசாக தாடியெல்லாம் வைத்துக்கொண்டு பெரிய ஆள் போல இருந்தாலும் பாடம் நடத்தும் விதத்தில் என்னமோ நம்ம கூடப் படிக்குற ஒரு ப்ரெண்ட் சொல்லி கொடுப்பது போல இருக்கும். யோசிச்சு பாத்தீங்கனா, எக்ஸாமுக்கு முன்னாடி நாள் ப்ரெண்ட் சொல்லி கொடுப்பது நல்லா புரியும், ச்சே இதையா இவ்வளவு நாள் புரியாமே குழம்பிக்கிட்டு இருந்தோம் என்று தோன்றும். ஜான் சார் பாடம் எடுப்பதும் அப்படிதான். பாடம் இருக்கும் போதே எதாவது அவர் வாழ்கையில் நடந்த சுவாரசியமான சம்பவத்தை சொல்லி கிளாசையே ஒரு கலக்கு கலக்கி விடுவார். அது இல்லாவிட்டால் கிளாசில் யாரையாவது உதாரண புருஷனாக்கி அவனை கலாய்த்து விடுவார். ஒரு முறை பேசிக் ப்ரோக்ராம்மிங் பற்றி பாடம் எடுத்து கொண்டிருந்தார். அதில் GoSub/Return என்று ஒரு ஸ்டேட்மண்ட் வரும். அதை அவர் சொல்லிக் கொடுத்த விதமே தனி. எப்படி என்றால்...

ஒரு பொண்ணு வீட்டுல தனியா படிச்சிட்டு  இருக்கு. அப்ப நம்ம விஜயானந்த் போய் கதவை தட்டுறான்.

சார், என்னை ஏன் சார் இப்ப இழுக்குறீங்க ?

இருடா, ஒன்னும் இல்லை. அப்ப அந்த பொண்ணு என்ன பண்ணும். படிச்சிட்டு இருக்குற புக்க வைச்சிட்டு வந்து கதவை திறந்து விஜயானந்த் முன்னாடி நிக்கும்.

வேண்டாம் சார், வேற எக்சாம்பிள் வெச்சு சொல்லுங்க சார், என்று விஜயானந்த் கதறுவான். சார் கண்டின்யு பண்ணுங்க,  கண்டின்யு பண்ணுங்க  கிளாசே உற்சாகத்தில் சத்தம் போடும்.

அந்தப் பொண்ணு வாசல்லேயே விஜயானந்த நிக்க வெச்சு பேசி அணிப்பிட்டு திரும்பவும் போய் அது என்ன படிச்சிட்டு இருந்துச்சோ அதை கண்டின்யு பண்ணும். இது தாண்டா GoSub/Return. கம்ப்யூட்டர்லே GoSub-னா சொல்ற எடத்துக்கு போகும், அங்கே வேலை முடிஞ்சதும் Return சொன்னா  திரும்பவும் வந்து என்ன பண்ணிட்டு இருந்துச்சோ அதைப் பண்ணும்.

இது ஒரு சின்ன உதாரணம். அந்த வகுப்பில் இருந்த அத்தனை பேருக்கும் இது மறந்திருக்காது. முன்னமே சொல்லியது போல சொல்லிக் கொடுப்பது ஒரு கலை. அதை தெரிந்தவர்கள் சரியாக செய்தால் யாருக்கு வேண்டுமானாலும் எதையும் புரிய வைக்கலாம். அவர் சொல்லிக் கொடுத்த அடிப்படை தான் இன்றைக்கும் கம்புயடரில் என் புரிதலுக்கு வித்து என்று சொல்லலாம்.

என்னதான் படிப்பு, விளையாட்டு, வேலை, திருமணம், குழந்தைகள் என்று காலச் சுழற்சியில் ஒரு இலைபோல காற்றடித்த திசையில் எல்லாம் நாம் பறந்து கொண்டது இருந்தாலும், எதோ ஒன்றை நாம் செய்ய நினைத்து அது சரியாக செட் ஆகாமல் இருந்திருக்கும். ஆனாலும் எவ்வளவு வயதானாலும் அதை தொடர்ந்து செய்யும் ஒரு ஆசை மனதில் ஓடிக்கொண்டிருக்கும். அப்படி எனக்கு பல விஷயங்கள் இருக்கின்றன. அதில் மிக முக்கியமான இடத்தில் இருந்த/இருக்கின்ற ஒரு விஷயம் பாட்டு. அதைப் பற்றி அடுத்த அத்தியாத்தில் காண்போம்.

ஓட்டம் தொடரும்.....


அத்தியாயம் ஓன்று 
அத்தியாயம் இரண்டு 
அத்தியாயம் மூன்று 

எண்ண ஓட்டங்கள் - அத்தியாயம் மூன்று

அத்தியாயம் ஓன்று 

அத்தியாயம் இரண்டு

இந்த அத்தியாயத்தை ஆரம்பிக்கும் முன் ஒன்றை தெளிவுபடுத்த விரும்புகிறேன். இந்த எண்ண ஓட்ட தொடர்கள் ஒரே நேர் கோட்டில் பயணிக்காது. அதாவது வயது வாரியாக என் வாழ்வில் நிகழ்ந்தவைகளை பகிர்ந்து கொள்ளும் முயற்சி அல்ல. எண்பதுகளில் நிகழ்ந்த நிகழ்வினை இரண்டாயிரத்து பதினைந்துடன் முடிச்சு போடும் சாத்தியம் இந்தத் தொடர்களில் உண்டு. அதனால் நான் பத்தாவது படித்துகொண்டிருக்கும் போது நடந்த ஒரு விஷயத்தை சொல்லும் போது அதற்கான காரணம் ஆறாவது படிக்கும் போது ஏற்பட்டிருக்கலாம். அதை மேற்கோள் காட்ட ஆறாம் வகுப்பிற்கு தாவ வேண்டும் இருக்கு. சரி, இனி என்ன ஓட்டங்கள் அத்தியாயம் மூன்றைப் பார்போம்.

அத்தியாயம் மூன்று

முகத்தின் மேல் குளோரோபார்ம் நிறைந்த பையை அழுத்த அதன் வினோத நெடி நாசியில் ஏறியது. அந்த நெடியை உணரும் அதே நேரத்தில் உடைந்த வலது கையை யாரோ பிடித்து தூக்குவதை உணர முடிந்தது. ஆனால் அது வரை இருந்த வலி தூக்கும் போது இல்லை. அதன் பின்னர் எவ்வளவு நேரம் என்று தெரியவில்லை, நினைவு திரும்பியதும் முதலில் லேசாக குளிரை உணர்ந்தேன். கண்களை திறக்க முடியவில்லை. மேலே மின்விசிறி வேகமாக சுழல்வதை உணர முடிந்தது. உடல் குளிரில் லேசாக நடுங்கியது. என்ன மதினி இப்படி நடுங்குது என்று என் அம்மாவின் குரல் கேட்டது. கையில் ஏதோ கடினமாக கட்டபட்டிருந்தை வலியுடன் உணர்ந்தேன். லேசாக கண்களை திறந்து பார்க்க முடிந்தது. என்னை சுற்றி ஒரு பத்து பேர் இருந்திருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறேன். கையைப் பார்த்ததில் பெரிய மாவு கட்டு, மணிக்கட்டில் இருந்து கிட்டத்தட்ட தோள் வரைப் போடப்பட்டிருந்தது. ச்சே, ஒரு நிமிச விளையாட்டு புத்தி எங்கே கொண்டு வந்து நிறுத்தி இருக்கிறது பார் என்று என் மனதிற்குள் என்னையே நான் திட்டிக் கொண்டிருந்தேன். மீண்டும் ஆட்டோவில் வீடு நோக்கி பயணம். வீட்டில் நுழைந்ததும் அக்கம் பக்கத்தில் இருந்த அனைவரும் வாசலில் வந்து நின்று விட்டனர். எல்லோரும் என்ன ஆச்சு, எப்படி ஆச்சு என்று கேட்டபடி ஒரே கூச்சல். ஸ்விம்மிங் பூல் போய் கையை ஒடச்சிகிட்டான், எதுக்கு இவனுக்கு ஸ்விம்மிங் எல்லாம் என்று அவர்களாகவே பேசிக் கொண்டனர்.  நானோ மனதிற்குள்  ஸ்விம்மிங் பூல் போய் வரும் வழியில் தான் கை உடைந்தது அதற்கும் ஸ்விம்மிங்கிற்கும் சம்மந்தம் இல்லை என்று நினைத்துக் கொண்டேன். 

நான் அந்த வருடம் பத்தாவது வகுப்பில் படித்துகொண்டிருந்தேன். ஏற்கனேவே படிப்பில் சுமார்.  இப்போது கை வேறு உடைந்து விட்டது. ஐந்தாம் வகுப்பு வரை தமிழ் வழிக்கல்வி படித்தேன், ஆறாம் வகுப்பில் இருந்து இங்கிலீஷ் மீடியம். எல்லாவற்றையும் தமிழ் படித்துகொண்டிருந்த நான், கணக்கு முதற்கொண்டு ஆங்கிலத்தில் படிக்க வேண்டிய நிலைக்கு ஆளானதும் கண்ணைக் கட்டி காட்டில் விட்டது போலதான் முதலில் உணர்ந்தேன். அது சரியாகி ஓரளவிற்கு ஆங்கிலம் பிடிபட்டது ஒன்பதாம் வகுப்பில் தான். பத்தாவது எப்படியாவது நன்றாக படிக்க வேண்டும் என்று உறுதி எடுத்துக்கொண்ட நேரத்தில் இப்படி நிகழ்ந்தது பெரும் கவலையைத் தந்தது. ஆனால் அதையெல்லாம் வெளியில் சொல்லிகொள்ளும் நிலையும் தேவையும் இல்லாத ஒரு கால கட்டம் அது. அன்றைக்கு அரசுப் பள்ளிகளில் பாடம் நடத்தியதை இப்போது நினைத்தால் சிரிப்புத் தான் வருகிறது. ஆனால் அது சிரிக்க வேண்டிய விஷயம் இல்லை. ஒரு சில ஆசிரியர்களைத் தவிர மற்ற ஆசிரியர்கள் பாடம் சரியாக நடத்தியதே இல்லை. முக்கால்வாசி நேரம் மரத்தடியில் தான் வகுப்பு. அதுவும் அறிவியல் போன்ற பாடங்களில் யாரவது ஒரு மாணவனை எழுந்து படிக்க சொல்வார்கள். அவ்வபோது தோன்றும் போது எதாவது சொல்லி புரிந்ததா என்று ஒரு கேள்வி. அவ்வளவு தான் அங்கே நான் கற்ற பாடம். உண்மையை சொல்ல வேண்டும் என்றால் ஆறாம் வகுப்பில் இருந்து ஒன்பதாம் வகுப்பு வரை முழு ஆண்டுத் தேர்வில் முப்பது ஐந்து மதிப்பெண் எடுத்தவர்கள் தான் அடுத்த வகுப்பிற்கு செல்லவேண்டும் என்ற நிலைப்பாடு அப்போது அந்த பள்ளியில் இருந்திருந்தால் என்னையும் சேர்த்து வகுப்பில் பாதிக்கு மேற்பட்டவர்கள் பாஸ் ஆகி இருக்க மாட்டார்கள். மிக மிக மோசமாக படிக்கும் மாணவர்களைத் தவிர எல்லோரையுமே அடுத்த வகுப்பிற்கு தூக்கி போட்டு விடுவார்கள். இது இப்படி இருக்க, நான் சந்திந்த எல்லா தமிழ் ஆசிரியர்களும் மிகவும் சிறப்பாக பாடம் நடத்தினர். அதில் தட்சிணாமூர்த்தி என்ற ஒரு ஆசிரியர் பாடம் நடத்தும் அழகே தனி. ஒவ்வொரு மாணவனுக்கும் அழகாக தமிழில் பட்டப்பெயர் வைத்து கூப்பிடுவார். உதாரணத்திற்கு, சைதாபேட்டையில் உள்ள கொசத்தெரு என்ற தெருவில் இருந்து வரும் மாணவனை வாடா கொசத்தெரு கோமகனே என்று கூப்பிடுவார்.

ஆனாலும் அப்போது எனக்கு தமிழ் மேல் பெரிய ஆர்வம் என்றெல்லாம் இல்லை. ஒரே விஷயம் கண்ணா பின்னா என திருக்குறள் படித்தேன். அதுவும் திருக்குறள் போட்டி ஒன்றில் ஆறாவது படிக்கும் போது கலந்துகொண்டேன். அதில் முதல் பரிசும் பெற்றேன். அதில் இருந்து தொடர்ந்து ஒவ்வொரு வருடமும் கலந்து கொண்டு பரிசு பெற்றேன். அந்த போட்டிக்காக திருக்குறள் நிறைய படித்தேன். திருக்குறளைப் போன்ற ஒரு பொக்கிஷத்தை தமிழன் பெற்றது ஒரு வரப்ரசாதம். அதில் வாழ்க்கைக்கு தேவைப்படும் அத்தனைக்கும் விடை இருக்கிறது. தந்தையின் கடமை, பிள்ளைகளின் கடமைகளில் தொடங்கி மருத்துவன், அரசன், காதலன் என வாழ்வின் அத்தனை நிலைகளிலும் நம்மை வழி நடத்தும் தகவல்கள் திருக்குறளில் உள்ளது. குறைந்த பட்சம் ஒவ்வொரு தமிழன் வீட்டிலும் ஒரு திருக்குறள் புத்தகத்தையாவது வாங்கி வைக்க வேண்டும் என்பது என் வேண்டுகோள்.  இப்படி நான் படித்துகொண்டிருந்த நிலையில் கையையும் உடைத்துக் கொண்டேன். அதுவும் வலது கை, எழுத முடியாது. சுமார் மூன்று மாதங்கள் கை கட்டுடன் வீட்டிற்குள் இருந்தேன். பள்ளிக்கூடம் செல்லாமல் வீட்டில் இருந்ததில் பொழுது போகாமல் ஒரு நாள் வரலாறு பாடப் புத்தகத்தை எடுத்துப் படித்தேன். நன்றாகப் புரிந்தது. நல்லாதானே இருக்கு,  இத்தனை நாள் ஏன் நாம இதை படிக்கலே என்று தோன்றியது. வலது கையில் எழுத முடியாததால் சில நாட்கள் இடது கையில் எழுத பழகினேன். ஆனாலும் கணக்கு மட்டும் புரியவே இல்லை. சரியான அடிப்படை கணிதம் கூட தெரியாததால் ஒன்றுமே புரியவில்லை. கணக்கு புரியாததால் அறிவியலும் முழுவதுமாகப் புரியவில்லை.  படிக்காவிட்டால் வாழ்கை திசை மாறிப் போய்விடும் என்ற புரிதல் இருந்தது,  ஆனால் படித்தால் புரியவில்லை என்று திணறிக் கொண்டிருந்த வேளையில்  என் வாழ்வில் நுழைந்தவர் ஸ்ரீதர்.

ஓட்டம் தொடரும்.....

எண்ண ஓட்டங்கள் - அத்தியாயம் இரண்டு

 

இசை, நடனம், ஓவியம், எழுத்து போன்ற விஷயங்கள் மனிதனுக்கு கிடைத்த வரம். சில நேரங்களில் வாழ்கை ஓட்டத்தில் இது போன்ற அரிய விஷயங்களுக்கு நேரம் ஒதுக்குவது பெரும் பாடாகி விடுகிறது. எண்ண ஓட்டங்கள் என்ற தொடரின் முதல் அத்தியாயம் எழுதி கிட்டத்தட்ட இரண்டு வருடங்கள் ஆகி விட்டது. இப்போது தான் அடுத்த அத்தியாயம் எழுத முடிந்திருக்கிறது. இது என் மனதில் ஏதோ ஒரு மூலையில் தேங்கிக்கிடக்கும் எண்ண அலைகளை வார்த்தைகளாக்கும் ஒரு முயற்சியே. இதை படிப்பதால் உங்களுக்கு பெரிய பலன் ஒன்றும் இருக்காது. ஆனால் அந்த கால கட்டத்தில் என்னுடன் கை கோர்த்து நடந்த ஒரு உணர்வை அளிக்கும் முயற்சி தான் எண்ண ஓட்டங்கள். இதைப்பற்றி தான் எழுத வேண்டும் என்ற எந்த ஒரு குறிக்கோளும் இல்லாமல், நினைவுகளைக் கிளறி மனம் போன்ற போக்கில் எழுத முனைகிறேன். இனி எண்ண ஓட்டங்கள் - அத்தியாயம் இரண்டு...

ஆனால், நான் பிடித்து ஆடிய விழுது அறுந்து கீழே விழுந்தேன். என்னுடைய உடல் பாரம் முழுவதும் வலது கையின் மேல் இருக்கும்படி விழுந்ததில் மணிக்கட்டுக்கு சற்று மேலே வலது கையில் எலும்பு முறிந்தது. வினாடிக்கும் குறைவான நேரத்தில் கை பெரிதாக வீங்கி விட்டது. வலது கையின் பாரத்தை தாங்க முடியாமல், இடது கையால் தாங்கியபடி நடந்தேன். என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. நண்பர்கள் சிலர் கூட இருந்தனர், ஆனால் அவர்களும் மிரட்சியில் இருந்தார்கள். பின்னர் மெதுவாக நடந்து குருநாத் ஸ்டோர் அருகே வந்ததும் ஒரு ரிக்சா வண்டி வந்தது. நண்பர்கள் அவரிடம் பேசி என்னை ரிக்சாவில் ஏற்றி விட்டனர். ஒரு வழியாக வீட்டின் அருகே வந்து சேர்ந்து வாசலில் இருந்த ஒரு கடையில் போட்டிருந்த ஸ்டூலில் மிகுந்த வலியுடன் உட்கார்ந்தேன். ஒரு நிமிடத்தில் என்னை சுற்றி கூட்டம் கூடி விட்டது. எல்லோரும் ஐயோ பாவம் என்று சொல்லியபடி பார்த்துகொண்டு நின்றார்கள். இதை சொல்ல வருத்தமாக இருந்தாலும் சொல்கிறேன். அந்தக் கூட்டத்தில் நெருங்கிய உறவினர் ஒருவரும் நின்றபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அதை இப்போது நினைத்தாலும் ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. என்னைப் பொறுத்தவரை கண் முன்னே ஒருவன் வலியால் துடித்துகொண்டிருக்கும் போது  பார்த்துக் கொண்டு கையை பிசைந்து கொண்டு நிற்பது சாத்தியமில்லாதது. ஆனால் அங்கே ஒரு கூட்டமே நின்றுகொண்டிருந்தது. அப்போது எதேச்சையாக அங்கு வந்த ரங்கண்ணன் (ரங்கன் என்பது அவர் பெயர் அதனுடன் அண்ணனை சேர்த்து நாங்கள் ரங்கண்ணா என்று கூப்பிடுவோம்), என்னடா ஆச்சு என்று பதறியபடி கேட்டார். கை முறிந்திருப்பதைப் பார்த்து அடப்பாவி என்று உரக்க கூறியபடி வீட்டின் உள்ளே சென்று ஒரு துணியை நனைத்து கையின் மேலே லேசாக சுற்றினார். என்னை கைதாங்கலாக அழைத்தபடி அருகில் இருந்த கௌரி பார்மசி சேட்டிடம், 'சேட்டு, ஒரு இருநூறு ரூபா குடு, பையன் கையை ஒட்சினு வந்து நிக்குறான்' என்றார். சேட் என் தந்தையின் நெருங்கிய நண்பர். மறு பேச்சு பேசாமல் பணத்தை எடுத்து கொடுத்தார். கௌரி பார்மசி சேட் குணத்தைப் பற்றி மேலும் தெரிய வேண்டும் என்றால் இந்தப் பதிவை படிக்கவும்.
 

பணம்  கிடைத்தவுடன் புத்தூர் போகலாமா அல்லது ராயபேட்டா மருத்துவமனை போகலாமா என்று எழுந்த விவாதத்தில், ரங்கண்ணன் உடனடியாக  சின்னபையன் புத்தூர் ட்ரீட்மென்ட் வலி தாங்க மாட்டான், ராயபேட்டாவே போயிறலாம் என்று ஒரு ஆட்டோ பிடித்து மருத்துவமனை கூட்டிச் சென்றார். ராயப்பேட்டை மருத்துவமனையை நெருங்கும் முன்னரே அதன் நெடி நாசியை துளைக்க ஆரம்பித்தது. அந்த நெடியே அடிவயிற்றில் ஒரு பயத்தைக் கிளப்பியது. எலும்பு முறிவுப் பிரிவிற்கு சென்று சிறிது நேரம் காத்திருந்த பின்னர் அங்கிருந்த மருத்துவர் அறைக்கு அழைக்கப்பட்டோம். அந்த மருத்துவர் என் கையைப் பார்த்ததும், பையனை பெட்லே படுக்க வெச்சு கையை தூக்கி கட்டுங்க என்றார். யாரோ ஒருவர் வந்து என்னை அழைத்துச்சென்று கையை தூக்கி ஒரு கம்பியில் கட்டி விட்டார். எனக்கோ வலது கையில் எலும்பு முறிவு, அவரோ ஒரு பெரிய கம்பியை என் இடது புறம் வைத்துக் அதில் வலது கையை தொங்கவிட்டார். ஏற்கனவே கையில் சொல்ல முடியாத அளவிற்கு வலி, அதில் ஒரு மாதிரி ஒருக்களித்துப் படுத்து இருந்தது மேலும் வலியை ஏற்படுத்தியது. சுமார் ஒரு மணி நேரத்திற்கு பின்னர் வேறு ஒரு அறைக்கு அழைத்துச் சென்று படுக்கவைத்தனர். அங்கிருந்த மருத்துவர் ஒருவர் குளோரோபார்ம் நிறைந்த ரப்பர் பை போன்ற ஒன்றை என் முகத்தில் அழுத்தினார்.
 

ஓட்டம் தொடரும்.....

எண்ண ஓட்டங்கள் - அத்தியாயம் ஓன்று

சில வருடங்களுக்கு முன்னர் என்னிடம் யாரவது வந்து மாரத்தான் ஓடினேன் என்று கூறி இருந்தால், ஓ அப்படியா! என்று ஒரு போலியான ஆச்சர்ய கேள்வி கேட்டுவிட்டு, அப்புறம் வேலை எல்லாம் எப்படி போயிட்டு இருக்கு என் சடார் என்று ட்ராக் மாறி இருப்பேன். ஆனால், இப்போ கொஞ்ச நாட்களாக நானும் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறேன். வாழ்க்கையில் பலவற்றிகாக அனைவரும் ஓடிக்கொண்டிருந்தாலும், புதிதாக ஒருவன் ஓடுவதற்காக நேரத்தை ஒதுக்கும் போது பல புருவ உயர்வுகளை சந்திக்க நேர்கிறது. என்ன சார், திடீர்னு ஓடறீங்க என்று சிலர் ஆச்சர்ய கேள்வி எழுப்பினர். ரன்னிங் பண்றது கால் மூட்டுகளுக்கு அவ்வளவு நல்லதில்லைங்க என்று சிலர் திடீர் டாக்டர்களாக மாறி அறிவுரை கூறினார்கள். என்னால எல்லாம் ஓட முடியாது என்று சிலர் தன் இயலாமையை ஒத்துக்கொண்டார்கள். சில நேரங்களில் எதற்காக ஒன்றை செய்கிறோம் என்று உடனடி பதில் சொல்ல முடியாது. ஏன் ஓடுகிறோம் என்ற கேள்வியை என்னையே நான் பல முறை கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன். பல வித பதில்கள் மனதில் வந்து விழுகின்றன.என் எண்ண ஓட்டங்களை முடிந்த அளவு சுவாரசியமாக எழுத்தில் பகிர முயற்சிக்கிறேன். பொதுவாக ஓடுவதற்கு முன்னால் எந்த திசையில், எவ்வளவு தூரம் என்று மனதில் கணக்கு போட்டுகொண்டு செல்வேன். ஆனால் இந்த பதிவு எந்த திசையில் செல்லும், என்ன எழுதுவேன், எத்தனை அத்தியாயம் எழுதுவேன் என்று தெரியவில்லை. இனி என் ஓட்டம், உங்கள் பார்வைக்கு....

அத்தியாயம் ஓன்று - நீச்சல்

படிப்பு மட்டும் தான் முக்கியம் விளையாட்டு, உடற்பயிற்சி போன்றவைகள் எல்லாம் தேவையே இல்லை. அதெல்லாம் வேஸ்ட் ஒப் டைம் என்று சொல்லாமல் சொல்லும் நடுத்தர வர்க்க குடும்பச் சூழலில் வளர்ந்தவன் நான். எனக்கு தெரிந்து எண்பதுகளில், நம்ம ஊரில் கிரிக்கெட் தவிர மற்ற விளையாட்டுகளுக்கு முக்கியத்துவம் இருந்தது இல்லை. (இப்ப மட்டும் என்ன வாழுதுன்னு கேக்குறீங்களா ?).  அதுவும் நடுத்தர வர்கத்தில் உள்ள ஒருத்தன் சுமாரா படிச்சிட்டு, கிரிக்கெட் மட்டும் விளையாடுறேன்னு சொன்னா வீடு கூட்டும் தொ. கட்டையை எடுத்து அடிக்க வருவாங்க. மற்றபடி ஓட்டப்பந்தயம், கால்பந்து, நீச்சல் போன்றவைகளுக்கு எல்லாம் வாய்ப்பே இல்லை.

இங்கு அமெரிக்காவில் குழந்தைக்கு நடை பழக கற்றுகொடுப்பது போல சர்வ சாதாரணமாக நண்டு சிண்டுகளுக்கெல்லாம் ஸ்விம்மிங் கற்று கொடுக்கிறார்கள். என் எட்டு வயது இளைய மகள், டைவிங் போர்டில் இருந்து குதித்து பதிமூன்று அடி ஆழத்தில் உள்ளே சென்று வெளியே வருவதை மகா ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்துகொண்டு நிற்பேன். நமக்கு தெரிந்தது எல்லாம் கடப்பாரை நீச்சல் தான். கடப்பாரையை தண்ணீரில் போட்டால் கொஞ்ச தூரம் சென்று எப்படி நிற்குமோ அப்படி கொஞ்ச தூரம் நீந்தி பின் நின்று விடுவேன். என் உயரத்தைவிட அதிகமான ஆழத்திற்கு முடிந்த அளவு செல்ல மாட்டேன். அதுவும் சிறிய வயதில் நண்பர்கள் உதவியுடன் கற்றுக்கொண்டதால் தான் சாத்தியமாகியது. சிறு வயதில் ஒரு முறை, சென்னை நந்தனம் அருகே இருக்கும் YMCA வில் உள்ள ஸ்விம்மிங் பூல் செல்லலாம் என்று கூறியதற்கு, சாராமாரியாக பலரிடம் இருந்து வாங்கி கட்டிக்கொண்டது நினைவிற்கு வருகிறது. அப்படியும் திருட்டுதனமாக நண்பர்களுடன் சேர்ந்து அங்கு சென்று நீந்துவது ஒரு சுகமானா அனுபவம். அப்போது அங்கே அனுமதி கட்டணம், ஒரு ரூபாயோ இரண்டு ரூபாயோ என்று நினைக்கிறேன். ஸ்விம்மிங் பூல் உள்ளே சர்வ சாதாரணமாக நூறு பேருக்கு மேல் இருப்பார்கள். ஒருவர் மேல் ஒருவர் இடித்துக்கொண்டும் மோதிக்கொண்டும் நீச்சல் அடிப்போம்.  சென்னை , சைதாபேட்டையில் இருந்து டீச்சர்ஸ் காலேஜ், தாடண்டர் நகர் வழியாக (சில நேரங்களில் B கிரௌண்ட் வழியாக) YMCA -விற்கு  நடந்தே அங்கு செல்வோம். அப்போது அங்கு நிறைய சினிமா ஷூட்டிங் நடக்கும். ஒரு முறை கமல் பட ஷூட்டிங் நடந்து கொண்டிருந்தது. படம் பெயர் வெற்றிவிழாவா அல்லது சூரசம்ஹாரமா என்று சரியாக நினைவில்லை. அநேகமாக வெற்றிவிழாவாகத்தான் இருக்கும் என்று நினைக்கிறன். கமலை மிக அருகில் பார்த்த நானும் என் நண்பர்களும் ரொம்ப குஷியாகிவிட்டோம். ஆனால் கிட்டே போய் பேச பயம். அப்போது கமல் வேறு பயங்கரமா எக்சர்சைஸ் பண்ணி ஆர்ம்ஸ் ரெண்டையும், எங்களில் பலருக்கு அப்போதிருந்த தொடை சைஸ் -க்கு வைத்திருந்தார். குறைந்த பட்சம் ஒரு ஆட்டோகிராப் வாங்கலாம் என்று நினைக்கும் போது, கையில் பேப்பர் பேனா எதுவும் இல்லை. ஆமா ஸ்சூலுக்கு படிக்க போகும்போதே பேப்பர் பேனா கொண்டு போகாதவனுங்க, ஸ்விம்மிங் பூல் போகும் போதா கொண்டு போவோம். அப்படி இப்படி என்று பேப்பர், பேனா எல்லாம் யார்கிட்டயோ தேத்தி, கமல் கிட்டே போநூறு கலாம்னு பார்த்தா, அவர் ஒரு வேனில் உட்கார்ந்து சுவாரசியமாக பூரி மசாலை உள்ளே தள்ளிகொண்டிருந்தார். சரி, அவரை ப்ரீயா விட்டுரலாம்னு எங்களுக்குள்ளேயே பெருந்தன்மையா முடிவெடுத்து, அருகில் வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தியை வைத்து படமாக்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு உப்பு சப்பு இல்லாத காட்சியை பார்த்துவிட்டு நகர்ந்தோம். 

இப்படி அப்பப்ப போய் நீச்சல் கத்துகிட்டு வந்தோம். ஆனால் அதற்கும் சில நாட்களில் வேட்டு வந்துவிட்டது. ஒரு நாள் நீச்சல் அடிச்சிட்டு திரும்பி வரும் போது வழக்கமா தண்ணீர் குடிக்கும் குழாயில் தண்ணீர் குடித்து பின்னர் அருகில் இருந்த ஆலமரத்தடியில் உட்கார்ந்தோம். அப்படி பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது, செந்தில்னு ஒருத்தன் ரஜினி மாதிரி இந்த விழுதுலே தொங்கி ஆடலாமனு கேட்டான் (பத்தவெச்சுட்டியே பரட்டை!). அப்போ வேற டிவியில் அடிக்கடி போடுற 'தாய் மீது சத்தியம்' படத்தில் ரஜினி ஒரு பாட்டில் கௌபாய் மாதிரி உடையில் ஆலமரத்துக்கு கீழே குதிரையில் வந்துட்டே இருப்பார். குதிரையில் வேகமாக வரும்போதே அப்படியே தாவி ஆலமர விழுதை பிடிப்பார். குதிரை பாட்டுக்கு முன்னாடி போயிரும். ரஜினியோ அப்பிடியே கொஞ்ச தூரம் தொங்கியபடி முன்னாடி போய் நேரா குதிரை மேலே உட்காருவார். எப்டி போறான் பார்றா என்று நாங்கள் நண்பர்கள் சிலாகிதுக்கொள்வோம். ரஜினி கமலுக்கு எல்லாம் அவர் இவர் என்று மரியாதை கொடுத்து நாங்கள் தள்ளி வைத்ததில்லை. எம்ஜியார் சிவாஜி என்றால் மரியாதை கொடுத்து பேசுவோம். இந்தப் பய ஆலமர விழுதிலே ஆடலாம்னு சொன்னதும் எனக்கு அந்தக் காட்சி நியாபகம் வந்தது. உடனே நான் முதல்லே பண்றேன்னு ஒரு நான்கடி உயர சிறிய சுவற்றின் மேல் இருந்து குதித்து ஆலமர விழுதை பிடித்து ஆட நினைத்தேன். அதையெல்லாம் விட ரிஸ்கான கில்லி தாண்டு, பம்பரம், கபடி, கிரிக்கெட் போன்ற விளையாட்டை ஆடும் எங்களுக்கு அது ஒரு ஜுஜுபி -யாக அந்த நேரத்தில் தோன்றியது.  சரி என்று முதல் ஆளாக சுவற்றில் ஏறினேன், தாவி விழுதை பிடித்தேன். நான்கைந்து முறை விழுதில் ஆடிவிட்டு கீழே குதித்து நின்று விடலாம் என்று நினைத்திருந்தேன். ஆனால்...

ஓட்டம் தொடரும்...